Piątkowy wieczór po męczącym tygodniu to idealny czas na wypicie dwóch delikatnych piw. Nie musiałem się długo zastanawiać na co mam ochotę, gdyż w lodówce pustki, a dwa dni temu zagościły w niej dwa - wyszarpane z lodówki na Mariackiej, po epickiej walce porównywalnej z pojedynkiem Gandalfa z Sarumanem - milk stouty. Za kilka dni minie rok, od kiedy opisywałem pierwszy (i do tej pory właściwie jedyny) sweet stout (bo tak są one również określane) na blogu. Był to sweet cow i tu kryje się link do niego.

nie mam koncepcji na zdjęcie główne, więc wrzucam intrygujące foto (nie moje /niestety/, nie wiem czyje)

Zakupiłem sobie więc Herę z Browaru Olimp oraz Milk Stout z Browaru Reden. W dalszej części tekstu nieco o stylu milk stout oraz wrażenie z degustacji obu mlecznych stoutów.

Rymarzów to bardzo małe miasteczko leżące w kraju morawsko-śląskim na północy Czech. Pewnie nigdy bym o nim nie usłyszał, gdyby nie to, że w drugiej klasie podstawówki spędziłem tam niesamowite dwa zimowe tygodnie na zielonej szkole. Jeszcze w tym roku na spotkaniu klasowym wspominaliśmy, lekko już zatarte w pamięci, wydarzenia z tego wyjazdu. Nigdy nie umknie nam omyłkowy zakup win w kartonach, które miały być sokami, a okazały się czym innym, gdy zaczęło od nas jechać alkoholem. To działo się jeszcze w Czechosłowacji, która niedługo po tym rozpadła się, a ja od tam tego czasu nie gościłem w tej uroczej miejscowości.

Zmienić się to musiało, przy okazji wizyty na Pradziadzie, u stóp masywu którego położony jest Rýmařov. A gdy jeszcze okazało się, że działa tam browar restauracyjny, postanowiłem zrobić wszystko, by namówić ekipę na odwiedziny. Nie było trudno...

Refleksja na temat Bieszczadów nie pojawiłaby się w mej głowie, gdyby nie kolejne dwa pyszne piwa z Bieszczadzkiej Wytwórni Piwa Ursa Maior. W trakcie pisania pojawiły się obrazy i zapachy, które zalegały głęboko ukryte w czeluściach hipokampa. Wróciło też to, co w Bieszczadach bardzo istotne - ludzie. W górach spotyka się ludzi niezwykłych, istnieje z nimi trudna do uchwycenia więź porozumienia. Nieprzypadkowo oddaje się cześć wszystkim na szlaku, częstując ich uśmiechniętym powitaniem. Każdy z nich jest tym samym miłośnikiem dolin i szczytów, bratem, siostrą. W Bieszczadach jest szczególnie... tam spotyka się rodzeństwo syjamskie.

Sprawcą lawiny wspomnień jest Ursa Maior, która tempa nie zwalnia, a nawet przyspiesza. Jeszcze nie dopadłem ich piwa nr 5, a już pojawiła się informacja o szóstce. Dziś jednak 3 i 4, czyli Deszcz w Cisnej oraz Megaloman. Powrót w dzikie Bieszczady gwarantowany...

Jeszcze nigdy do tej pory wybór piwa na górską wyprawę nie był tak trafny, jak w niedzielę 17. listopada. Zastanawiam się, czy to ja tak dobrze przewidziałem warunki, jakie napotkamy na szlaku, czy też może to wpakowane pomiędzy termos a bułki piwo sprowadziło je na nas. Skłaniałbym się ku tezie, że to piwo ukształtowało nasze przeznaczenie. To była klątwa Manitou, klątwa Brązowej Stopy!

Najnowsze piwo z AleBrowaru to uwarzone w nowatorskim stylu india brown ale Brown Foot (czyli Brązowa Stopa). Na zdjęciu w tle widać królową Beskidów, a o tym gdzie zabrałem piwo i o samej Brązowej Stopie poniżej.

W zeszłym miesiącu odbyłem prawdziwą pielgrzymkę na Koniec Świata. Czeskie Jeseniky, okolice Pradziada - ich najwyższego szczytu, schronisko Svycarna, tłum wiernych i ołtarz a na nim Koniec Świata. Przed Końcem Świata ukorzyłem się ja, Piwny Podróżnik, albowiem zwątpiłem w nie i zaparłem się go po trzykroć.

To była solidna podróż w przeszłość, bowiem Koniec Świata reprezentuje fiński styl sahti. A czymże jest sahti i czy koniec był końcem, czy może początkiem czegoś nowego, dowiecie się dalej.