Na dobre zaczęło się w 2012 roku, gdy Kompania Piwowarska wypuściła na rynek trzy nowe piwa Książęce - Książęce Pszeniczne, Książęce Czerwony Lager i mojego faworyta do picia w knajpach mojej wsi Książęce - Czarne Łagodne. Pewne oznaki tego procederu miały jednak miejsce już wcześniej. Browar Łomża od dawna kreował się na regionalny, mały browar, przez co picie piwa z tego uchodziło za modne. A to przecież spory browar należący do spółki Van Pur. Prawdziwy koncerning, a nie łomżing. Z kolejnym ciosem przyszedł moloch Okocim będący w drapieżnych łapach duńskiego Carlsberga. Linia Piw Sezonowych ruszyła w ubiegłym roku i zaowocowała wypuszczeniem takich "cudeniek" jak Świętojańskie, Dożynkowe, Świąteczne czy Wielkanocne. Wszystko byłoby ok, gdyby nie to, że piwa wyglądają lepiej niż smakują, bo smaku nie mają. Najwyraźniej jednak piwa "inne", to na tyle łakomy kąsek, że warto się na niego rzucić z nowym rodzajem piwa "craft".

Tą drogą poszła w końcu i Grupa Żywiec, która reanimowała martwego od 2011 r. Żywca Bocka, zapewniając mu lifting twarzy oraz dokładając mu braci w postaci Żywca Marcowego i Żywca Białego - ten drugi stał się furorą, gdy pojawiły się przecieki, iż w składzie jest kolendra i najprawdopodobniej będzie to witbier. Nigdy wcześniej powiedzenie wit-srit nie było tak aktualne.

Zwykle jest tak, że przemierzam piwną pustynię niczym Mad Max, albo niczym ostatni rewolwerowiec Roland poszukuję swojej piwnej Mrocznej Wieży. Zwykle sosnowieckie sklepy prezentują ofertę przeznaczoną dla pana Mietka, co to lubi w autobusie machnąć dwa mocne przed pracą, albo dla Typowego Bartka, studenta geologii, dla którego piwo z Łomży jest najwyższą emanacją ducha craft z browaru regionalnego. Zwykle jestem niepocieszony. Zwykle nie znajduję nic ciekawego i sapię z wściekłości, że znowu trzeba będzie jechać do bardziej cywilizowanych Katowic po coś smacznego, a przede wszystkim nowego. Tak, nowego. Bo próbowanie nowych piwnych smaków cieszy mnie najbardziej. Dlatego właśnie gdy zobaczyłem poniższe piwa na półce sklepu, który jest ode mnie rzut beretem, postawiłem oczy w słup i krzyknąłem: "Shut up and take my money!"

W poprzedni piątek miało miejsce wydarzenie, które spowodowało u mnie zespół stresu pourazowego. Drażliwość, niemożność zaśnięcia i skoncentrowania się na wykonywanych zadaniach, a przy tym wzmożona czujność towarzyszyły mi z powodu konieczności bycia "trzeźwym i poważnym" w pracy w sobotę do południa. Z tej przyczyny nie mogłem udać się na premierę nowego piwa Lublin to Dublin, które jest owocem współpracy zespołu polskiej Pinty oraz irlandzkiego Carlow. Na otarcie łez wypiłem Grodziskie 2.0 również z Pinty, ale o tym innym razem... Po kręgosłupie spływały mroźne kropelki będące efektem obawy, że gdy pojadę w sobotę po południu do Katowic, to piwa nigdzie już nie będzie.

Sobotnie zajęcia minęły szybko, a my silną ekipą (10 osób) zdecydowaliśmy się na posiedzenie w Namaste, piwo oraz rozgrywkę w grę planszową. Okazało się to strzałem w dziesiątkę, doskonałym wyborem i wyśmienitym konceptem jednocześnie. Dlaczego? Czytaj dalej.

Tak właśnie witam każde nowe piwo na naszym, wciąż jeszcze dosyć ubogim piwnym rynku. Tym większa była moja radość, gdy w katowickim Namaste, do którego wybrałem się ze znajomymi, wśród pięciu kranów gościły dwa nowe piwa. A może to właśnie dlatego wybraliśmy Namaste? Pewnie tak. Ma to sens.

Nie trzeba być Sherlockiem, by wiedzieć na które piwa tak bardzo sobie ostrzyłem zęby. Nie trzeba być nawet Watsonem. W środku debiutujący Browar Bednary ze swoim Łowickim Pale Ale, a po prawej drugie piwo z artezańskiej serii IPA Tour - Białe IPA.

Końcem lutego przez zasyfione wody Rawy do katowickiego Browariatu wprost z Londynu przypłynął Mintaj... tfu Meantime. Nie oznaczało to oczywista, że zaczęły się tam podłe czasy, wręcz przeciwnie nowy browar spod znaku craft, to okazja by rozszerzyć znajomość portfolio tego browaru. Nie mogłem sobie odmówić wizyty, szczególnie że nie wszystko z londyńskiego Meantime piłem, a dotychczasowe doświadczenia pokazują, że warto się nad tymi piwami pochylić.

W Browariacie brytyjskie caski (czyli ichniejsze kegi) gościły po raz pierwszy i właściciele przeżyli popołudniowy szok, gdy tegoż dnia okazało się, że mają one inne gwinty niż nasze i nie da rady ich podłączyć - w sukurs przyszedł ktoś z zaprzyjaźnionej knajpy. Tak czy siak nie udało się podłączyć dwóch beczek, ale ta jedna podłączona rekompensowała wszystko - był to russian imperial stout.

Kolejne odwiedzone przeze mnie portugalskie miasto okazało się być kolejną byłą stolicą tego rozciągającego się na zachodzie Półwyspu Iberyjskiego kraju. Coimbra powstała na brzegach wijącej się rzeki Mondego, pnie się po okolicznych wzgórzach i czaruje przestrzeniami i bliskością gór. Nad miastem wznoszą się zabudowania uniwersyteckie, bowiem Coimbra jest największym akademickim ośrodkiem w Portugalii.

W tym starym mieście znajduje się całkiem nowy i nowoczesny browar restauracyjny. Fantastycznie, bowiem to jedyny jaki udało mi się zlokalizować w tej części Portugalii.

W grudniu 2013 r. z bardzo entuzjastycznie przyjmowanymi piwami Bieszczadzkiej Wytwórni Piwa Ursa Maior zaczęły dziać się dziwne rzeczy. Większość problemów smakowych, o których pisano w Internecie, sprowadzało się do mocno warzywnego aromatu. Charakterystyczny zapach świeżo otwartej puszki kukurydzy to nic innego tylko siarczek dimetylu (zły, zły DMS), który najczęściej pozostaje w piwie z powodu niedogotowania brzeczki lub nieodparowania go (tego DMSu) w czasie warzenia. I ja miałem nieprzyjemność trafić na niego wówczas w Bombinie Blues i w Dobrej Karmie. Fakt, jeszcze żadnemu piwo nie udało się pokonać zupy jarzynowej, którą kiedyś ze znajomym odkryliśmy w Ajpie Dark z Wojkówki. Każdemu może się zdarzyć, pewnie nie tylko ja wychodzę takiego założenia, szczególnie gdy jest to młody browar. Problemem u Ursy był jednak nie sam DMS, ale sposób w jaki zareagowano na sygnały, że z piwami jest coś nie tak. Obrona Częstochowy zmieniła się internetowy szturm na rzekomych hejterów, co spowodowało konsternację, niedowierzanie i rąk załamanie u miłośników piwa. Mam nadzieję,  że usuwanie komentarzy, banowanie użytkowników i drwienie ze smakoszy to już przeszłość. Po krótkiej przerwie postanowiłem spróbować piw nowych i Bombiny z nadzieją, iż jest lepiej.

Renegat czyli Black IPA (lub Cascadian Dark Ale, jeśli tak wolisz), kolejny single hop - Blond Palisade oraz robust porter Bombina Blues. Jak zwykle mają fantastyczne etykiety. To są małe dzieła sztuki. Doskonałe pojedynczo, dopracowane, dopieszczone, każda z odrębnym klimatem i charakterem, a jednak razem tworzą wspaniałą serię i czynią piwa z Bieszczadów bardzo rozpoznawalnymi.

Z czym kojarzy się Belgia? Przeciętnemu człowiekowi, który przeszedł przez system edukacji w naszym kraju, co najwyżej z Brukselą. Osobie piwnie wyedukowanej i smakowo obytej na hasło "Belgia" przed oczami staną hektolitry mocnych ale, kwasiżurów pokroju lambiców oraz czerwone morze pełne flandryjskiego ale. Do głowy przyjdzie kilkanaście nazw rzemieślniczych oraz klasztornych browarów, które warzą te niesamowite piwa rocznie w takich ilościach, w jakich dziennie "warzona" jest Tatra w Żywcu. Ale Belgia to nie tylko małe, rodzinne i klasztorne browary, których korzenie sięgają XII wieku, ale także wielkoprzemysłowe koncerny.

W dzisiejszym odcinku obalę tezę, którą dosyć łatwo jest obalić. Mianowicie, że koncerny nie mogą robić dobrego piwa. Bo mogą i warzą. Nie krępuj się, czytaj dalej...