Browar Szałpiw wystartował w 2013 r. i w krótkim czasie znalazł gorących zwolenników jak i zajadłych hejterów. Ja ulokowałem się gdzieś pomiędzy - z jednej strony zachwycił mnie Szczun liźnięty na zeszłorocznych Birofiliach i spodobał się Śrup, a z drugiej przytłoczyła śląska rzeczywistość, w której niezwykle ciężko było o poznańskie piwa - jeżeli nawet butelki dojeżdżały, to w śladowych ilościach. Choć może to lepiej, bowiem Dynksy (Jasny i Ciemny) miały średnią prasę, a Kejter wypity w Setce był po prostu zły.

Niemniej jednak gdy w lokalnych sklepach (już liczba mnoga mnie poraża - tak jest więcej niż jeden sklep w Sosnowcu i okolicy, w którym można kupić dobre piwo - jeden w zasięgu krótkiego biegu, drugi w odległości kilkuminutowego nadupczania na kole) cudem pojawiły się eleganckie etykiety Szałupiw, nie mogłem sobie odmówić smacznych powrotów.

Browar Olimp kontraktujący warzenie w nakielskim Krajanie, po średnio przyjętych Prometeuszu i Afrodycie, w moim odczuciu praktycznie nieobecnym Hermesie i ciut cieplej powitanej Herze, sięga po greckiego boga, strażnika świata umarłych – Hadesa i styl piwa, który zawsze wywołuje gorące emocje – russian imperial stout. Hades to surowy i sprawiedliwy bóg, którego zadaniem było prowadzenie umarłych. Był bratem Zeusa, ale – w przeciwieństwie do Posejdona – nigdy nie miał wątów do niego, że ten otrzymał we władanie niebo.

Czy Hades z polskiego Olimpu okaże się równie litościwy i łagodny? Mam nadzieję, że nie...

AleBrowar zaskoczył piwoszy niedawno dwiema fantastycznymi informacjami. Po pierwsze wyszedł z cienia piwowar, którym jest - pracujący do tej pory w gdańskiej Brovarnii - Michał Saks. Po drugie został on Dyrektorem Produkcji w Browarze Gościszewo, gdzie swoje piwa warzy AleBrowar. Oznacza to, że połowa mocy produkcyjnych tego browaru będzie wykorzystywana dla wytwarzania piw AleBrowaru. Pysznie prawda?

Informacja ta to dobry moment, by przypomnieć kilku piw, do których w bieżącym roku wrócił AleBrowar.

Zapraszam dalej...

To niesamowite uczucie, gdy wchodzę do przeciętnej wielkości sklepu z alkoholem, w dzielnicy która nie jest centrum miasta (które ledwie zasługuje na to miano) i widzę piwa, których nie widziałem jeszcze nigdzie. A jeśli nawet widziałem, to w takim miejscu robią szczególne wrażenie. Nie zawahałem się ani chwili i wszystkie trzy, widoczne poniżej piwa wpakowałem do plecaka i zabrałem do domu.



O tym, jak smakowały trzy niemieckie piwa z Turyngii, dowiesz się z dalszej części tekstu.

Dawno temu, w odległej galaktyce... Imperialne siły mrocznego triumwiratu zalewają rynek masą bezsmakowych lagerów. Rozbite i zdziesiątkowane punkty oporu nie mają szans w starciu z kroczącymi gigantami, niszczącymi kolejne browary. Niszowe piwa dają odpór atakując z nowych przyczółków i odnoszą pierwsze zwycięstwa. Ścigany przez agentów Imperium Wielki Mistrz Bractwa Piwnego Yo... tzn. Marek Suliga tworzy plany i rozpoczyna warzenie piw, które przywrócą równowagę i wolność w piwowarskiej galaktyce.

Czy nowa broń spod znaku piwa rzemieślniczego Rebel ma szansę odnieść zwycięstwo w batalii o gardła piwoszy? Czy nastał czas Nowej Nadziei?

Jarosław Grzędowicz to doskonale znany miłośnikom gatunku polski pisarz fantastyki. I ja także go znam, bowiem na szeroko rozumianej fantastyce się wychowałem - w ósmej klasie byłem już po Diunie, a do niej musiałem dojrzeć łykając po drodze wszystko co wychodziło w Wydawnictwie Prószyński w serii Nowa Fantastyka. Wtedy też poznałem Panów, którzy zawładnęli moją wyobraźnią - Gene Wolfe i Philip K. Dick są mistrzami gatunku nie mniejszymi niż Heinlein (uwielbiam) i Clark (ubóstwiam). Piszę o tym nie tylko po to, by dla czytelnika zyskać ludzką twarz, inną niż ta przepita hektolitrami alkoholu, ale by zbudować interesujące wprowadzenie do opisu jednego browaru i trzech piw z niego, które skojarzyły mi się z tytułem powieści Grzędowicza, której podtytułem posłużyłem się w tytule tego wpisu.