Zamieszkała przez ok 2 tys. ludzi wieś tuż obok Karpacza była naszym domem, bazą wypadową, oazą spokoju oraz degustatornią przez okrągły tydzień. Jadąc tam, nie spodziewałem się ile fascynujących historii może nam opowiedzieć okolica. Z każdym krokiem robiło się bardziej mrocznie. Gdybym przyjechał tu późną jesienią lub zimą, z pewnością czułbym się jak bohater opowiadania Lovecrafta przybywający do malutkiego miasteczka w stanie Massachusetts. Tajemnicze budynki, niedzisiejsi ludzie łypiący spode łba, niewyjaśnione historie, zamknięte kopalnie, światła w nocy, plugawe odgłosy... Wszystko to sprawiało, iż nie opuszczało mnie wrażenie, że gdzieś na strychu znajdę Nekronomicon i popadnę w obłęd. Na szczęście wspaniała pogoda i masa piwa uratowały mnie przed szaleństwem.

Zdjęcie bez wiedzy i pozwolenia Łukasza

Zapraszam do lektury o tajemnicach Miłkowa oraz wypitych piwach, których nie udało się upchnąć przy innej okazji. Na koniec jeszcze niespodziewana wizyta w Browarni Sobótka Górka.

Miłków zlokalizowany jest u stóp Grabowca, który niegdyś - jak głoszą legendy - był miejscem spotkań czarownic. Sama osada powstała już w XIII wieku za sprawą kowarskiego górnictwa- mieściły się w niej kuźnie i huty.


W centrum wsi znajduje się trzynastowieczny kościół (w późniejszym okresie zniszczony i przebudowany), którego najciekawszym elementem jest wmurowana głowa Mongoła. Jest to ponoć element charakterystyczny dla kościołów pod wezwaniem Św. Jadwigi, która była matką - zabitego w 1241 r. pod Legnicą - Henryka Pobożnego. Kościół otoczony jest mrocznymi płytami nagrobnymi z wyrytymi napisami w jakimś plugawym języku. Nieopodal znajdują się ruiny kościoła ewangelickiego z epicko rosnącymi w środku potężnymi dziś drzewami.


Na przełomie XVIII i XIX wieku działali na terenie Miłkowa laboranci, którzy początkowo zwani byli destylatorami. Byli oni uczniami dwóch uczonych uciekinierów z Pragi - Mikołaja i Salomona, którzy nauczyli karkonoskich górali rozpoznawania rosnących na zboczach ziół i produkowania lekarstwa na choroby - także groźne, jak tyfus czy odra. Laboranci byli jedyną cechową organizacją specjalizującą się w medycynie naturalnej, uznawaną przez zarówno państwo austriackie, a później przez Prusy.


W XVIII wieku Johann Nepomuk Lodron - Laterano przbudował znajdujący się w Miłkowie dwór na trójskrzydłowy pałac, który obecnie ma barokowo-klasycyzującą formę (cokolwiek to oznacza - spójrz na foto). Obecnie działa tam hotel i restauracja, a sam pałac jest otoczony przez wielki park. Córka ww. Nepomuka prowadziła badania zielarsko-przyrodnicze i miejscowa ludność wierzyła, że odkryła ona eliksir wiecznej młodości. Przepis na eliksir przepadł wraz z jej śmiercią. Brzmiałoby to może śmiesznie, gdyby nie to, że jej śmierć uznano za nieprawdziwą. Może obserwowała nas z ukrycia, gdy zbliżaliśmy się do szczytu Grabowca?

Po drugiej stronie ulicy znajduje się budynek oznaczony na mapie jako dawny browar. Był wymieniany jako działający pod koniec XIX wieku, ale dziś mieści m.in. skład budowlany i nie robi dobrego wrażenia.


Na zboczu Grabowca znajdują się ruiny prewentorium, gdzie izolowani byli chorzy na gruźlicę. A może Ci, którzy dowiedzieli się zbyt wiele o tajemnicach Miłkowa? Kawałek za nimi znajdują się formacje skalne, idealnie nadające się (po małej wspinaczce) do konsumpcji porannego piwa. Tutaj też wybrałem się na spacer z Danielem, gdy reszta ekipy jeszcze spała. Piwo z rana wchodzi idealnie tylko na wakacjach. Wybór padł na...

American Brown Ale z Minibrowaru Haust. Przedni (aczkolwiek nieco ograniczony wyrośniętymi iglakami) widok na zbiornik Sosnówka i Zamek Chojnik umilały nam poranną degustację. Prezentuje się ABA znakomicie. Brązy, burgundy, bordo. Piękna czapa piany dopełnia całości wizualnej kompozycji. Problem zaczął się, gdy zacząłem się wwąchiwać. Jedyne "american" jakie czułem, to żywiczne aromaty otaczającego nas lasu. Zapach jest słaby i musiałem się mocno nakręcić nadgarstkiem, by wyniuchać lekką czekoladkę czy karmel. W smaku dominuje słodowość o chlebowym charakterze. Pojawia się przyjemna kawka i jeno niewielka chmielowa kontra. Chętnie przyjąłbym wyższą dawkę Ameryki. Niewątpliwym plusem tego piwa jest nikła konkurencja na Polskim rynku w stylu brown ale. A wszak jest to całkiem ciekawy i pijalny rodzaj ejla.

Dzięki Aleksandrowi z bloga A Beer Please z WFDP przyjechało do mnie oficjalne festiwalowe piwo Nowy Baran uwarzone przez Browar Widawa. Wojtek Frączyk - piwowar z Widawy - spróbował odtworzyć tradycyjnego wrocławskiego białego barana. To takie pra-piwo pszeniczne, które fermentowało na drożdżach piekarniczych (jak np. sahti - klik), a receptury zaginęły przed laty. Piwo było w granicy terminu (może ciut po, nie pamiętam), ale smakowało jak zwyczajnie niedobra pszenica. Brakowało mi tego co lubię w hefeweizenach czyli banana/gumy balonowej, a za dużo kwaskowości (może zbyt długo z nim czekałem). Do tego doszła oczekiwana spora pełnia smaku i przez to męczyłem się z nim okrutnie. No ale to pszenica. Może kiedyś znów je polubię.

W poszukiwaniu idealnego piwa grillowego łatwo zawędrować na czeską stronę piwa. Nie dlatego, że są to jakieś wybitne trunki, które doskonale uzupełniają smak kiełby czy szaszłyka. Są zwyczajnie tanie, a przy tym co najmniej przyzwoite. Skalaki są u nas bardzo popularne, także na co dzień głowy sobie nimi nie zawracam, ale wakacje są dobrym momentem, by odkurzyć ich smak. Co ciekawe zakupiłem jednego, którego jeszcze nie widziałem, a mianowicie Rezany Zimni Lezak (czyli rzezany) - ten z roznegliżowaną holką na etykiecie i on też zdobył laur najgorszego piwa w tym czteropaku. Poza tym są to piwa lekkie łatwe i przyjemne. Nie jest to jednak marketowy szajs za 13 koron. W swoim stylu - jasne lekkie piwo - to naprawdę przyzwoite piwa. Myślę jednak, że nie krzywdzę ich bezkrytycznym żłopaniem do grilla lub meczu. Nieobecny w tym zestawie Skalak Tmavy (13°) to mój ulubiony Skalak.


Niewątpliwie lepszy niż Skalaki był wypity w Barze na Winklu w Szklarskiej Porębie Konrad 12° z Browaru Vratislavice. Z tego miejsca serdecznie dziękuję sympatycznemu właścicielowi za (świadome - nie kradłem) powiększenie mojej kolekcji szkła piwnego. Jasny Konrad był idealny w upalny dzień. Miał bardzo przyjemną podbudową słodową skontrowaną całkiem mocną goryczą. Bardzo mile mnie zaskoczył.




Z tego samego baru do Miłkowa przytachałem jeszcze Konrada Kapucina. To taki klasyczny dunkel. Raczej słodki, o czekoladowo kawowym charakterze. Minusem był nikły zapach, ale smak karmelu i toffi przypomniały mi, że kiedyś bardzo lubiłem takie piwa. Dziś to już niekoniecznie moja bajka, ale dobrze czasem wrócić do przeszłości. Kapucyn jest jedenastką i ma 4,4% alkoholu. Przyjemny.