Całkiem niedawno odwiedziłem Browar Trzy Korony w Nowym Sączu, o czym mogliście poczytać tu. Wspominałem wtedy, że z mocy produkcyjnych browaru korzysta kontraktowiec Trzech Kumpli - Browar Lotny. Wtedy wspomniałem, a krótko po tym zakupiłem dwa piwa Browaru Lotnego. Po 3 piwach uwarzonych w Wojkówce (Brownie, It's Not Witbier, Simple Mosaic), Kumple przenieśli się do Nowego Sącza, aby gotować piwo pomiędzy przymierzającymi biodrówki licealistkami, a wpieprzającymi kebaba na ostro bezrobotnymi - w środku marketu. Wiele szczegółów dotyczących działalności browaru zdradził mi jego założyciel...

Browar Trzech Kumpli już samą nazwą wprowadza mnie - i pewnie nie tylko mnie - w błąd, bowiem okazuje się, że został założony przez jednego piwowara domowego - Piotra Sosina. Nazwa to jednak nie przypadek.

- Piwo to trunek bardzo przystępny - mówi Piotr - demokratyczny, egalitarny, niezobowiązujący, sprzyjający spotkaniom z kumplami - po pracy, po ciężkim dniu, dzieleniu się radościami. Trójka natomiast zawsze była dla mnie cyfrą szczęśliwą. Dodatkowo trzech kumpli wspaniale układa się na okręgu w logo, tworząc niejako piwny zen. Bardzo lubię tę nazwę i logo, po prostu dobrze się z nimi czuję.

Piotr warzy w domu od pięciu lat i to doświadczenie, ale też solidne przygotowanie merytoryczne - zwłaszcza na temat drożdży i fermentacji, jest niezwykle przydatne w tworzeniu piwa na większą skalę. Bardzo mnie ucieszyło, że za wzór do naśladowania stawia sobie piwowarstwo dwóch krajów.
- To USA, gdzie wszystko jest bardzo lekkie, bez zadęcia, na luzie z nieposkromionym wręcz głodem na eksperymentowanie i wytyczanie nowych dróg oraz Belgia - za tradycję oraz fantastyczną, unikatową "atmosferę" ich piw. Jak łatwo się zatem domyślić, będzie w moich piwach echo jednego i drugiego kraju... - ja oczywiście skaczę z radości, głównie z powodu Belgii.

Założenie jest takie, że piwa Trzech Kumpli będą się pojawiać w dwóch liniach produktowych. Pierwsza to sesyjne, pijalne i przystępne piwa i rozpoczęły ją dwa piwa, o których właśnie czytasz, a wkrótce dołączy do nich west coast IPA.
- W tej linii chciałbym mieć około 6-8 piw w stałej ofercie, "dorzucając" do linii nowe piwo co ok. 4-5 tygodni. Zatem jak łatwo obliczyć za ok. 20-30 tygodni powinienem mieć tę linię kompletną. Będą też piwa sezonowe - np Wit na wiosnę/lato oraz FES z górnej granicy stylu na jesień/zimę.

Druga linia piw ucieszy miłośników ciężaru gatunkowego. Będą to piwa mocniejsze, dłużej leżakowane. 

- W najbliższych planach jest belgian strong ale/tripel, potem english barley wine w technice parti-gyle i jak łatwo zgadnąć z wód wysłodkowych uwarzę "small beer". W planach jest również double saison. Nie wykluczam również dojrzewania piw w drewnie, ale ponieważ masa rzemieślników idzie tą drogą, być może zweryfikuję plany... Dzięki temu i ja dowiedziałem się, na czym polega technika parti-gyle, bo z nazwą nigdy się jeszcze nie spotkałem. W skrócie i uproszczeniu, abym i ja mógł zrozumieć, co napisałem, polega to na warzeniu dwóch warek/piw przy jednorazowym zacieraniu słodów. Pierwsza, gęstsza brzeczka służy powstaniu mocnego piwa, a z drugiej części można stworzyć coś lżejszego. W sumie wiem, na czym to polega, bo Słoniu (dla odmiany mój kumpel) robił tak RISa i dry stout. 

Mnie zawsze interesuje, od czego zaczęło się zainteresowaniu piwem i piwowarstwem. Które piwo stoi za chęcią poszukiwania czegoś innego. 

- Jednego takiego nie mam - mówi Piotr - na pewno pamiętam pierwszą degustację Rocheforta 10. Wow! To piwo może tak smakować!? Belgia zafascynowała mnie bardzo mocno i na dość długo - właściwie do dzisiaj. Tripel to jeden z moich ulubionych stylów, zaś Tripel Karmeliet to dla mnie wzór. Bardzo często do niego wracam, gdy jestem zmęczony Ameryką i potrzebuję resetu kubków smakowych. Smakuje zawsze równie dobrze - a mnie nie wypada się nie zgodzić. Te piwa nawróciły więcej osób. Wzorem do naśladowania dla Trzech Kumpli jest jednak amerykański Anchor - To browar z niesamowitą klasą i - chyba można powiedzieć - tradycją. Ich Liberty Ale z kolei to dla mnie punkt odniesienia dla amerykańskiego pale ale - fantastyczne piwo. No i oczywiście Old Foghorn - wzór mocy, balansu i spokoju. Uwielbiam też ich Portera...

Native American, czyli Rdzenny Amerykanin, a po naszemu Indianin, to american india pale ale nieortodoksynie przyprawione klasycznym zestawem amerykańców i jednym niemcem. Do garów wrzucono Cascade, Simcoe, Amarillo, Tomahawk i Magnum. Native jest klarowny i bursztynowy, a na nim leży niewielka pianka. W momencie doszedł do mojego nosa mocny aromat owoców egzotycznych i landrynek. Pachnie bardzo słodko, a prym wiedzie marakuja. Po tej dawce słodyczy piwo zaskakuje sporą goryczą w smaku. Jest ona spora, przyjemna i nie zalega. Ta słodycz w aromacie bardziej kojarzy mi się american amber ale, ale ja nie jestem stylowym nazistą.

Pan IPAni to wheat india pale ale. IPA ze sporą ilością słodu pszenicznego w zasypie miała w założeniu łączyć lekkość i świeżość weizena oraz moc i gorycz IPA. 15.5° blg, 5,9% alkoholu i goryczka 45 IBU. Chmiele to Perle, Citra, Mosaic oraz Amarillo. W praktyce wyszło to wyśmienicie. Aromat jest kosmicznie owocowy. Jeśli tam była marakuje, to tu jest ich milion, każda soczysta i dojrzała, a do tego cała masa bananów. Już samo wąchanie sprawiło mi dużą frajdę. Do tego dochodzi słodycz mango. Piwo jest nad wyraz pełne, a przy tym sesyjne. Gdyby jeszcze ta butelka była większa... Przepyszne!



W obu piwach bardzo dobre wrażenie zrobiły na mnie etykiety - są cudne. O ile nazwy piw piwowar wymyśla wspólnie z żoną, to etykiety przygotowuje dla niego Łukasz Ruszel z Midgar.eu. Póki co współpraca układa się fantastycznie.
- Łukasz w mig przekłada na projekty to, co chcę wyrazić etykietą. Z Pana IPAni jestem szczególnie zadowolony, myślę, że doskonale oddaje ducha piwa, jego rześkość i cytrusowość - mówi Piotr.


Na koniec jeszcze małe wyjaśnienie, skąd zmiana browaru z Wojkówki na Trzy Korony. Przede wszystkim nie ma tam linii do butelkowania, a instalacja warzelna nie pozwalała na piwo o gęstości początkowej większej niż 14°. Z Tarnowa - w którym mieszka Piotr - jest praktycznie tak samo blisko do Nowego Sącza, gdzie były wolne moce produkcyjne, pozwalające na praktycznie dowolne szaleństwa, więc wybór był prosty.
- Browar chciałem mieć blisko, ponieważ jestem obecny na każdym etapie produkcji piwa, a nie wyobrażam sobie podróży po kilkaset km przynajmniej raz w tygodniu. Oczywiście już w ogóle sobie nie wyobrażam nie degustowania każdej warki piwa na każdym z etapów. Chcę się podpisywać pod każdym z moich piw nie tylko z czystym sumieniem, ale i z dumą.

Bardzo podoba mi się taka piwna filozofia. Powyższe dwa piwa pokazują, że Browar Trzech Kumpli jest na dobrej drodze. Piotrowi życzę, aby jak najczęściej porównywano go z kalifornijskim Anchorem.