Russian imperial stout to królewski styl. Niewiele browarów jest w stanie porwać się na jego uwarzenie, bo nie każdy sprzęt jest w stanie to ugotować, sam proces bardziej czasochłonny, surowców trzeba znacznie więcej, a – przede wszystkim – czas leżakowania tak gęstego i tym samym mocnego alkoholowo piwa jest bardzo długi, co w największym stopniu podnosi koszt gotowego piwa. Potwierdzeniem tych słów niech będzie wyliczenie Piwnej Zwrotnicy, które jasno pokazuje, że w 2015 roku uwarzono w Polsce 1164 całkiem nowe piwa, a tylko 18 z nich to imperialne stouty, mimo że ludzie się o nie zabijają. Niewielka ilość nowych risów, jak w skrócie nazywa się tych mocarzy, jaka pojawiła się w ubiegłym roku i tak wywołała zupełnie niepotrzebny, dziecinny hejt kilku frustratów, którzy poczuli się oszukani, że kilka browarów wypuściło stosunkowo lekkie imperialne stouty. W moim przekonaniu, o ile mieszczą się one w szeroko przyjętych widełkach dla tego stylu, to nie ma o czym mówić – każdy robi jakiego chce, każdy jakiego chce kupuje. Dla mnie zupełną kichą jest np. wypuszczanie piw niegotowych, niedoleżakowanych – dla mnie takimi były np. tegoroczne Birbanty leżakowane w beczkach. Alkohol i klej do tapet. 

Piszę o tym w ramach koniecznego wstępu do noworocznego przeglądu piw w tym stylu. Zaczynam nim nowy rok na blogu podobnie jak zaczynałem rok 2015 (klik). Podobnie jak w zeszłym roku dobór piw jest zupełnie przypadkowy – są więc risy z Ameryki, są i z Polski, jest mleczny imperial stout domowy (z tego samego domowego browaru co w ubiegłym roku), są przedstawiciele potężni i doświadczeni jak Sandor Clegane, którzy zetrą się z lekkimi naturszczykami pokroju Aryi Stark, rzutem na taśmę trafił do zestawienia belgijski imperial, są nowofalowe chmiele, jest nawet jeden leżakowany w beczce. Ostatecznym celem nie było porównanie tych piw między sobą, ale nie ukrywam, że kilka pojedynków może być ciekawych.

Osobom dociekliwym inaczej wklejam tę jakże cudowną i jedyną w swoim rodzaju grafikę charakteryzującą styl imperial stout. Dolne granice są jasne, górne tylko umowne i czasem przekraczane. Pod wieloma względami jest bardzo ciekawie, bo ris ma być wyrazisty, jak CR7 w futbolu, jak Neron wśród władców, jak Sosnowiec wśród miast - musi być godny zapamiętania. Piwa opisuję w kolejności chronologicznej...

...i zgodnie z nią na sam początek wypiłem piwo najlepsze w tym zestawieniu. B.O.R.I.S. the Crusher z browaru Hoppin' Frog nie pozostawił mi żadnych wątpliwości. Dla mnie to doskonały imperialny stout. Browar z Ohio proponuje BORIS'a, co jest skrótem od Bodacious Oatmeal Russian Imperial Stout. Nie dość że owsiany, to jeszcze wspaniały. Piwo sprawia wrażenie niesamowicie gęstego i oleistego, a pierwsze łyki szybko pokazują, że to nie tylko wrażenie (25,3° Plato). W aromacie walczą ze sobą gorzka czekolada, lukrecja, kakao i suszone owoce. W smaku pojawia się bardzo wydatna paloność, intensywna suszona śliwka, a cały czas nie opuszczała mnie gęsta czekolada. Piwo jest pełne, nisko wysycone i mocno goryczkowe. Jest jednocześnie bardzo złożone, ciekawe, a wraz ze swoją gładkością niesamowicie pijalne. Gorąco polecam, choć niewątpliwą przeszkodą dla wielu będzie jego cena. 

Z okazji urodzin odpaliłem sobie amerykańskiego Old Growth z Caldera Brewing Company (z Ashland w stanie Oregon) o gęstości 22° blg. Okazał się strzałem w dziesiątkę i świetnym piwem do świętowanie magicznych dwóch trójek (wiek jezusowy zawsze smaczny i zdrowy). Wielokrotnie nagradzane na całym świecie piwo to aromatyczny majstersztyk - intensywna, mocno palona kawa, mleczna czekolada,toffi i lukrecja. W smaku solidne palenie, ciemne owoce, figi i wyraźna wanilia. Jest też bardzo gorzko, jest to odczuwalne nawet przy tak sporej bazie słodowej. Nie na darmo producent pisze o 100 IBU. Kolejne rewelacyjne piwo, które bez obaw polecam.

Imperial Milk Stout to kolejne bardzo dobre piwo od Leszka - Bromaniacka, o którym popełniłem niegdyś wpis (klik!). Leszek jest piwowarem domowym, który bardzo odważnie eksperymentuje, czego owocem jest także ten mleczny ris o gęstości 24° blg., z dodatkiem oczywiście laktozy, a także palonego jęczmienia i płatków owsianych i jęczmiennych. Piwo jest wyraźnie mleczne, momentami przypomina kakao, do którego ktoś nalał mocnego alkoholu. I ten alkohol to właściwie jedyny minus tego potężnego piwa, w którym gości intensywna paloność i przyjemna kawka. Piwo jest zdecydowanie słodkie i delikatnie kwaskowe. Fajne, ale mogłem pozwolić mu się jeszcze ułożyć.

Kraina Welesa z Browaru Perun to jeden z tych "upośledzonych" imperialnych stoutów, bowiem gęstość początkowa tego piwa to tylko 19° Plato. No więc mieści się w widełkach stylu i jest smacznie. A że nie smakuje jak ris o 27° blg to nie ma co się dziwić. Mam takie przemyślenie, że gdyby ktoś nakleił tu etykietę De Molen, to wielu gimbopiwoszy spuszczałoby się, jaki to świetny i lekki ris został uwarzony. Taki mamy klimat. A tak jest "tylko" dobrze. Można mu zarzucić mało głębi i pełni, ale na pewno nie upośledzenie. Jest intensywna gorzka czekolada, jest kawa, karmel, rodzynki. Piwo jest goryczkowe, ale ogólnie skłania się ku słodyczy. Miałem też takie przyjemne wrażenie popiołowe w posmaku. Czekam na imperialnego stouta 25° Plato z Peruna.

O Samcu Alfa z Artezana napisano już wszystkie superlatywy tego świata, zaświatów i światów w innych wymiarach i pod większością z nich spokojnie się podpisuję. Łącznie z tym, że to piwo roku 2015 w Polsce. To rewelacyjny imperialny stout (27° blg) leżakowany w beczce po burbonie. Piwo jest mega czarne i oleiste, sprawia wrażenie Castrola po pięciu latach w starym silniku wysokoprężnym. Na pierwszym planie aromat wysokoprocentowego alkoholu, drewnianej beczki i wanilii, mocny jak prosty Apollo Creeda (też czarny), zaraz po tym sierpowy pod postacią kawy, czekolady i suszonych śliwek. Burbon i wanilia przodują i w smaku, genialnie skrywają dużą zawartość alkoholu (11%), przez co piwo nie posyła na deski przy trzeci łyku i funduje liczenia pod koniec picia. Wciąż intensywne nuty suszonych owoców zamieniają się we wrażenie spożywania porto. Rewelacja! Arcydzieło! Oscar, Nobel i honorowe obywatelstwo Sosnowca dla Samca Alfa. Jest jednak ogromny minus - nie mam drugiego!!

Muszę przyznać, że Hr. Frederiksen z duńskiego Amagera pozamiatał mnie równie koncertowo co Samiec A. Może za sprawą okoliczności spożycia? Plan był taki, by wydoić go na szczycie Błatniej w Beskidzie Śląskim - brzmi to super, bo szczytowanie, wiecie jak to jest, nie? Polecam. Góra nie ma nawet 900 mnpm, ale oferuje ładne widoki - problem jest, gdy pizga tak bardzo, że szkło nie ustoi samo, a tego dnia wiało jak na dworcu w Kielcach. Wypiłem więc w Schronisku - też fajnie. W zapachu są przyjemna kawa, przyjemna czekolada i dopełniająca to lukrecja, całość uzupełniona unoszącą się wokół palonością. Początkowa słodycz szybko przechodzi w silną gorycz, podobnie jak początkowo płaski szlak niebieski robi się szalenie stromy. Pełne, nisko wysycone piwo w smaku nawiązuje do aromatu, ale pojawiają się jeszcze wyraźne wiśnie. Rewelacja! Piwo polecam także za bardzo korzystny stosunek ceny do ilości płynu w butli, a także dostępność - bez zapisów, bez kolejek, bez zaklepywania. Stoi sobie w sklepach.

W odróżnieniu od leżakowanych Birbantów, których próbowałem na krakowskim Beerweeku temu nie można nic zarzucić. P.I.S. & Love to Peated Imperial Stout, mniej obeznanym powiem, że "peated" to zatorfiony, czyli słód został uwędzony torfem.  To też jedna z najpiękniejszych etykiet w polskim krafcie AD 2015. Rzeczonego torfu nie jest tu jak na lekarstwo, jest go jak na kilkanaście metrów bandaża, bo z tym najbardziej skojarzył się torfowy aromat i smak tego piwa. Z żuciem bandaża. Tylko dla zwolenników takich cudów. 24,5° blg robi swoje i piwo jest konkretne. Poza torfem zawiera dym z ogniska, suszone owoce i kakao. Gdyby nie wybitna wędzonka, to byłoby bardzo słodko. Ona przykryła mi tu zresztą praktycznie wszystko (łącznie z alkoholem) i trzeba się z tym liczyć. To nie jest jakiś mega złożony RIS, ale ciekawy i przyjemny, jeśli lubi się takie klimaty. Cieszę się, że powtórzę za rok, dwa i trzy lata...

Nikt w Polsce nie dba o swój wizerunek z taką pieczołowitością jak wrocławski rzemieślnik - Browar Stu Mostów. Krokiem ewolucyjnym jest uwarzenie powszechnie kochanego piwa, wybór mógł paść na porter bałtycki, padło na RISa. Żytniego. Rye RIS ma 23° Plato i 10,2% alkoholu. Podobnie jak poprzednik nie oferuje on fajerwerków aromatyczno-smakowych, ale jest solidnym, bardzo smacznym piwem, które bardziej może kojarzyć się z foreign extra stoutem na sterydach. Jest palony, czekoladowy, z zaznaczoną kawą zbożową. Intensywna słodowość czyni z niego piwo skłaniające się ku słodyczy, średnio treściwe, ale za to aksamitne i oleiste. Alkoholu w smaku nie ma, ale piwo wyraźnie pali rurę, że tak powiem. Robi się przy nim bardzo ciepło. Spodobał mi się jego jakby popiołowy posmak w ustach. Przy tak silnej konkurencji jednak odstaje.