Kiedy o 18:10 wyjeżdżałem z parkingu w centrum Ostrawy, byłem święcie przekonany, że zwyczajnie nie zdążę na bitwę. Szczęśliwie Polska wciąż jest w ruinie i dobra zmiana nie dotknęła autostrady A1, z której wyjeżdża się na "czwórkę". Tym magicznym sposobem o 19:02 zaparkowałem auto w Katowicach i po kilku minutach wszedłem do wypełnionej ludźmi Absurdalnej, akurat gdy Remik – właściciel lokalu – rozpoczynał swoją standardową prezentacją piwowarów domowych oraz stylu hopfen weizen.


Piwowarzy domowi, tym razem w pięciu osobach, zajęli swoje miejsca i niecierpliwie oczekiwali na rozpoczęcie nalewania nieswoich piw. I na mnie czekało cieplutkie pół krzesła. Troskliwa i kochana ekipa doszła do wniosku, że nie potrzebuję krzesła, skoro i tak cały czas biegam z aparatem. Pech chciał, że po kilkunastu zdjęciach akumulator stwierdził, że dawno go nie karmiłem i postanowił umrzeć. Fotorelacja z bitwy stanęła nad przepaścią. Pomocną dłoń podał Szymon (Dziennik Piwny).


Przyjemnie jest wejść do Absurdalnej i z trudem szukać miejsca na cztery litery. Ta niezobowiązująca zabawa przyciąga całkiem sporą grupę ludzi. Niektóre twarze widziałem już po raz czwarty, co łatwo zauważyć gdy siadają w tym samym miejscu. I znów wąchają, i znów cmokają, i znów siorbią. Szybko zaczyna się licytacja co jest wadą, a co zaletą i która próbka jest najlepsza. Cztery hopfen weizeny dostarczyli Damian Hennek, Patryk Wocka, Bartosz Dziendziel, Andrzej Globisz i Tomasz Dawidowicz. Tak naprawdę styl pozostawił wiele dla kreatywności piwowarów – można było pogrzebać w gęstości piwa, ale chyba nikt nie zdecydował się na pójście w kierunku weizenbocka, można też było pokombinować z chmieleniem.


Ze wszystkich piw najbardziej posmakowała mi ta oznaczona numerem 3 – wyraźny aromat chmielowy dobrze łamał dobrze schowaną podbudowę pszeniczną. Niemniej jednak gdybym miał wybór, to nie kupiłbym piwa w tym stylu. Nie mój klimat. Ostatecznie bitwę wygrał tajemniczy Tomasz Dawidowicz, piwowar z ponad sześcioletnim doświadczeniem. On spotka się w kolejnej bitwie z Arturem Lesiakiem, zwycięzcą bitwy numer trzy. Całość wyników prezentuje się następująco.

Tym razem posiedzenie przy stole stało (siedziało?) pod znakiem twarzy (wiem, że to słowo nie do końca trafione), które pojawiają się na blogu. Swoje opinie wyrażały właśnie pojawiające się w relacjach facjaty – Daniela, który uważa, że ryje są brzydkie; Piotra, który ma pretensje, że jego twarzy nie ma (a była!); Szymona, który może i mało znany, co ciągle wspomina, ale przystojny i elokwentny i Kuby, który zadebiutował już na blogu prawym profilem i jeszcze wróci. Gdybym miał wytykane parcie na szkło i lajki, to wrzucałbym tylko i wyłącznie zdjęcia Gosi.


Szymon wrzucił także wątek profesjonalnego podejścia do konkursu Beer Cup. Mimo że to zabawa konsumencka, gdzie niekoniecznie wygrywa najwyższa jakość piwa czy pieczołowite odwzorowanie stylu, a to co najbardziej smakuje zebranym ludziom, to część osób bardzo poważnie traktuje wystawiane tu piwo. Część dla odmiany warzy w ostatniej chwili lub na kacu, średnio pamiętając recepturę.

Będą się oni ścierać z piwowarami, którzy badają wodę pod względem twardości i zawartości minerałów, przygotowują kilka różnych warek, z których wybierają najsmaczniejsze piwo, biorą pod uwagę różne typy drożdży, różne zasypy i chmielenia. Choć Beer Cup to tylko „nieprofesjonalna” zabawa, to nie robił z ludzi ignorantów, którzy najchętniej wybiorą jasne miodowe. Wydaje mi się, że koniec końców wygrywa piwo po prostu najlepsze w tym momencie. Przyłożenie się do uwarzenia piwa z pewnością znajdzie odzwierciedlenie w głosach gości Absurdalnej.

Lewa ręka Gosi: "Dziś nie piję", lewa ręka Daniela: "Każdego szkoda"

Zabawa była jak zawsze przednia, a na kranach zagościły bardzo ciekawe piwa – dwa nowe kawowe Józki z Pracowni Piwa czy arcyrewelacyjny torfowy barleywine z Nogne O – jest wart tych pieniędzy. Cieszę się, ze zdążyłem na bitwę, za dwa tygodnie styl session IPA, a za cztery bitwa przenosi się do Dobrego Zbeera do Gliwic. Fajnie, bo jeszcze tam nie byłem!