W mojej domowej piwniczce (a konkretnie nowej półce pod gramofon, którą wrogo przejąłem kolejnymi butelkami) temat porterów nie skończył się w wielkim przeglądem porterów. Może chwilowo przygasł, ale zbliżający się Baltic Porter Day rozgrzał sklepowe regały na nowo i mnie zachęcił do bardziej aktywnego poszukiwania porterów. Wymyśliłem sobie też, by nie tworzyć kolejnej kobyły na sto piw, ale by sukcesywnie opisywać kolejne spotkania z naszym czarnym złotem. Oto więc przed wami następne 20 mocnych porterów. Pomimo tego, że tekst ukazuje się teraz, wszystkie wypiłem przed BPD. Nie ma tu więc żadnego z wypitych wtedy porterów. Ergo kolejny suplement pojawi się jeszcze szybciej.

Kontynuując podsumowanie swoich wakacji AD 2019, zabieram Was na wycieczkę do centrum Zielonych Płuc Polski - do Ełku. To największe miasto na Mazurach (ponad 60 tys. ludności) położone jest na Pojezierzu Ełckim nad Jeziorem Ełckim właśnie. Jadąc do Ełku z okolic Giżycka nie wybieramy drogi krajowej nr 16, ale decydujemy się na przejazd drogą 656, to strzał w dziesiątkę. Jedziemy bowiem przez takie miejsca jak Staświny, Czyprki, Pamry, Hejbuty, Berkowo i Woszczele. To kwintesencja Mazur, droga wije się wśród mniejszych i większych akwenów, przez zielone łagodne wzgórza, a na słupach i kominach gniazdują bociany, których nigdzie nie ma tyle, co na Mazurach. Bajka. Naszym celem w Ełku jest oczywiście Browar Mazurski.

Za nami rok 2019. Był bardzo, bardzo intensywny. Ale nie na blogu. Na pewno widzicie to po mojej aktywności na nim. Z uwagi na brak czasu więcej treści pojawiało się na fanpage'u. Powstały z tego takie Miniaturowe Piwne Podróże. Mój czas na co dzień dzielę między Gosię, Hanię i Lilianę, to bardzo zajmująca i satysfakcjonująca trójka. Cały czas uczę się, jak być najlepszym parterem i ojcem. Także praca zawodowa przyniosła zmianę i progres, a mnie na nowo sprawia dużo przyjemności i znów jest rozwijająca. Te dwa aspekty sprawiły, że hobby związane z blogowaniem musiało zejść na dalszy plan. Pewnie nie wiecie, ale do tej pory wpisy powstawały najczęściej wieczorami albo gdy nudziłem się na szychcie. W 2019 nudy nie było, a i sił po położeniu Hani spać (choć śpi naprawdę dobrze) wystarczało najczęściej na to, by nie usnąć przy serialu. Nie zliczyłbym za to filmów, na których oddałem się Morfeuszowi i nie wróciłem do nich.