Zapraszam na Przegląd Tygodnia. To pierwszy tekst nowej (mam nadzieję) serii i powstaje z potrzeby wpisów o takim formacie. Nowe zestawienie obejmuje sporą część piw wypitych w ciągu zeszłego tygodnia. Sam jestem ciekaw, czy przyjmie się na Piwnych Podróżach na dłuższą metę. Dziś aż piętnaście piw - są Artezan, Birbant, Gwarek, Hopito, Moczybroda, Nepomucen, Pinta, RockMill, Sto Mostów, Ułan i Ziemia Obiecana. Stylowo zdecydowanie monotematycznie, co oznacza, że podróżuję na fali mody. 

Piwem Friendly Reminder Artezan dołącza do browarów mających osobną serię poświęconą piwom IPA. Jeśli chodzi o pijalność, to z DDH IPA mogą walczyć jedynie pilsy, a to przecież zupełnie inna bajka piwna. Z tego powodu styl wciąż przeżywa kolejną młodość, a za sprawą przedrostka New England, jest modny, chętnie kupowany, a piwa bardzo smaczne. Nie dziwię się Artezanowi, że chce warzyć je i wypuszczać regularnie. IPA Stories #01, choć określone jako double new england, zaskakuje goryczą, długą i przyjemną. W aromacie dominuje mozaikowa nafta, a cytrusy uzupełnione są nutą słodkich białych owoców. Finisz jest wytrawny, co w moim odczuciu wzmacnia odczuwanie goryczki. Bardzo smaczne piwo, choć generalnie raczej nie dla soczkopijców. Cieszę się, że Artzean nie musi w 100% wpisać się w dzisiejsze trendy. Piwo polecam! Seria ma dedykowane szkło, co mnie oczywiście kupuje i będę wypatrywał kolejnych piw. Moja ocena: 3,8/5.

Rzadko sięgam po piwa Ziemi Obiecanej, bo pijam piwo zwykle w domu, ale jeśli tylko mam możliwość, to sprawdzam pojawiające się nowości. To się nazywa odpowiedzialność. Nie chodzi mi o postawę, tak nazywa się kupione wypite przeze mnie piwo. Sour IPA. Nie zawiodłem się ani troszkę. To znakomite połączenie obu jakże odmiennych sfer. Dużo dzieje się już w aromacie zdradzającym nadchodzącą kwaśność, ale też mocno owocowym - są cytryny, mandarynki, grejpfruty, pomarańcze oraz ananas. W smaku owoce mieszają się z mocnym kwaśnym smakiem, a na finiszu pojawia się goryczka. Raczej lekka, choć może to akurat subiektywne odczucie - z pewnością jest odpowiednio dopasowana do tego piwa. Efekt? Piwo jest hiperpijalne, większość z tego litra wypiłem ja i piwo nie robi się nudne ani przez chwilę. Serdecznie polecam waszej uwadze! Moja ocena: 4,2/5.

Do Pijże wracam po raz kolejny, choć tym razem piwo jest w puszce. Kraft Roku 2019 (w 2020 nie będzie żadnej inby związanej z wyborem Kraftu Roku, bo nie będzie konkursu i już mi w związku z tym przykro). Piwo będące efektem współpracy Nepomucena i nieistniejącego już/chwilowo Weźże Krafta. Piwo jest właściwie wszystkim, czego oczekuję od APA, którego zwykle nie pijam. Jest lekkie, rześkie, ma lekką goryczkę, jest mega gładkie i mocno owocowe. Nie jest co prawda żadne uderzenie aromatów, ale przyjemna kompozycja cytrusów, melona i w ogóle białych owoców. Wytrawność tylko podkreśla lekkość i rześkość piwa. Super. Moje ocena: 4,1/5.

Distorted Reality, kooperacyjne dzieło browarów RockMill i Hopito, to przedstawiciel najpopularniejszego obecnie stylu piwa czyli hazy double IPA. Do środka wpadły Citra, Mosaic oraz Equanot, a piwo to 19° Blg i 7,8% alko. Piwo jest bardzo lekkie w obiorze, gładkie i orzeźwiające. Ma zdecydowanie wytrawny profil i nikłą goryczkę (dla mnie to minus, ale nie dla każdego musi to oznaczać to samo). Dominują białe owoce, są cytrusy i charakterystyczna nuta nafty. Pijalne i bardzo przyjemne. Moja ocena 3,7/5.

Browar Gwarek swoimi Owsianymi Wzgórzami debiutuje na blogu. Witam. To new england IPA z 15,1° Blg alkoholem na poziomie 6%. Poza obowiązkowymi płatkami w piwie wylądowały chmiele El Dorado, Citra i Mosaic. Kilka pierwszych piw po Covidzie to były właśnie podobne piwa i przy tym odczułem, że mi się to przejadło. To kolejne bardzo smaczne piwo, rześkie i pijalne, które smakuje jak bardzo wiele podobnych piw. Nie żebym marudził na wysoką jakoś piw, zwyczajnie pluję sobie w brodę, że maja selekcja jest monotematyczna. Piwo jest soczyste, rześkie i pijalne. Chmiele wnoszą głównie cytrusy i białe owoce, lekko przełamane naftą. Pełnia jest wysoka, ale piwo idzie w stronę wytrawną. Moja ocena: 3,8/5.

ART38 to DDH DIPA z Browaru Stu Mostów nachmielone Stratą, Galaxy i Citrą. Piwo od razu mi się spodobało, bo jest gorzkie. Niestety pojawia się też "ale", bo finisz okazuje się odczuwalnie gryzący, co burzy fajną kompozycję piwa. Aromatycznie i smakowo jest ciekawie - kokos, wyraźny ananas, pomarańcza i grejpfrut, złożona i ładna to mieszanka. Finisz jest wytrawny, ale za hopburn wyraźny minus. Moja ocena: 3,6/5.

Drugim piwem Stu Mostów w zestawieniu jest Salamander Milkshake IPA Strawberry. O ile jestem w stanie ścierpieć truskawki w saisonie, o tyle w mlecznym IPA zwiększają tylko efekt zamulenia. Piwo jest słodkie, pachnie słodkimi owocami, smakuje truskawką, a goryczka jest zaledwie szczątkowa i nie kontruje właściwie słodyczy. Z radością oddałem Gosi po kilku łykach. Moja ocena: 2,9/5.

Seahorse z Browaru Birbant to mój powrót do piw tego zasłużonego browaru po dłuższej przerwie i kilku pozytywnych sygnałach. To double juicy IPA (19,1° / 7,6% alko) na Enigmie i Sabro. Piwo jest wyraźnie gorzkie (jupi!) i wytrawne na finiszu. Pojawiają się koks, białe owoce i cytrusy. Gorycz wprowadza lekką chropowatość po początkowych gładkich łykach. Pomimo mocy pije Konik Morski pije się dobrze i jedynie lekkie drapanie w przełyku może przeszkadzać. Moja ocena: 3,5/5.

Moon Jelly to także double juicy IPA ( 19,1° Blg / 7,9% alko) tym razem na Galaxy i Sabro. Jest ciut ciekawsze niż poprzednie, choć początkowo wydaje się słodsze, to za sprawą dominującego koksa. Piwo jest gładkie, pełnie i mięciutkie. Bardzo mi zasmakowało, ale też nie uczyniło efektu wow. Może większa goryczka, by tu dobrze zagrała? Moja ocena: 3,6/5.

Kiss the Beast vol. 2 miało być odpowiedzią na braki goryczki w modnych dziś piwach, a ja pierwszą warkę wspominam szczególnie dobrze, bo piłem ją w Bieszczadach po zejściu z Tarnicy. Wtedy to było super gorzkie piwo, a dziś jest także gorzkie, lecz pozostaje reliktem czasów minionych. Piwo jest toporne, ciężkie, grube i bardzo męczące. Nie za sprawą samej goryczki, ta nawet nie sprawia tak potężnego wrażenia, co jej łodygowego i zalegającego charakteru. Jest ona zanurzona w karmelowo-maślanej pełni i całkowicie rozczarowuje w starciu nie tylko ze wspomnieniem, co dobrym piwem w ogóle. Moja ocena: 2,2/5.

Każdy topowy browar ma swoją linię piw IPA, ma i Nepomucen (mój top 3 tego roku). Crazy Lines #01 (ta grafika na puszce jest przepiękna!) to oczywiście DDH hazy DIPA (19° Blg / 7,8% alko). Dostałem przepyszne piwo - miękkie, gładkie, bardzo owocowe i z odpowiednio zarysowaną goryczką. Nie za małą, nie za dużą. Profil smakowy to białe i egzotyczne owoce i cytrusy. Piwo jest mega pijalne. Jest jednocześnie zgodne z trendami i nie tak soczkowe, jak można by się spodziewać po czymś modnym. Super. Moja ocena: 4,3/5.

Crazy Lines #02 to ten sam styl (18° Blg / 7,7% alko). To piwo jest równie gładkie jak poprzednie i mocno owocowe. Tu niestety do białych owoców i przyjemnego grejpfruta dochodzi hopburn psujący odbiór. Nie jest jakiś wielki, ale jednak zaburza doznania. Piwo pomimo tego jest smaczne, lecz pijalność nieco cierpi. Moja ocena: 3,7/5.

Pinta do Pint Miesiąca, Hazy Disco i Collabów PL dorzuca kolejną serię piw - Hoppy Crew. Na etykietach znajdować się będą członkowie ekipy Pinty odpowiedzialni za powstawanie piw. Na Can I Try? widzicie Bartka Ociesę doceniającego wyrazistość chmielu z Yakima Chief Hops. Piwo to DDH DIPA (20° Blg / 8,2% alko) z wybuchową mieszanką chmieli ze wspomnianej Yakimy - Citra, Sabro, Idaho7, także  w wersjach Cryo. Jeśli efekt ostateczny jest zgodny z planem, to cryo wniosło to, co miało. Absolutny brak goryczy w piwie. Niestety przypałętał się też mały hopburn. Piwo jest mega owocowe zarówno w zapachu, jak i w smaku. Jest bardzo pijalne i stylowe. Przez to niekoniecznie jest z mojej bajki. Gdyby trochę więcej poszło na gorycz, a mniej na aromat, to pewnie kochałbym to piwo. A tak jest to bardziej soczek. Moja ocena: 3,3/5.

Are You Sure? To już Paweł Masłowski i także DDH DIPA (20° Blg i 8,1% alko) z Mosaikiem, Simcoe i Galaxy. Jest nieco ciekawiej. Nie ma hopburna, ale też wciąż nie ma goryczki. Jeśli o to chodziło, to brawo. Mi raczej nie o to chodzi, ale szanuję efekt końcowy. Soczek w czystej postaci.  Użyte chmiele dały ciekawszy aromat i smak - żywiczno-iglakowo-cytrusowy z nutami białych owoców i nafty. Bardzo smaczne N(I)EIPA ;). Moja ocena: 3,5/5. Mam nadzieję, że kolejne Hoppy Crew będą nieco mniej soczkowe.

Jak widzicie pierwszy tydzień po odzyskaniu powonienia i smaku był ciekawy. Doskonałą formę potwierdza Nepomucen, ze świetnego poziomu nie schodzi Pinta. Na białym koniu wraca Artezan i pojawia się Ziemia Obiecana. Bardzo fajne piwo proponują i Gwarek i RockMill z Hopito. Ciut poniżej oczekiwań Stu Mostów i Birbant. Ale i tak dobrze!

To oczywiście nie wszystko, co piłem w ubiegłym tygodniu - portery bałtyckie trafiają jednak do swojego przeglądu, podobnie jak małe puszki z Lubrowa i piwa Browaru Wilk. Im poświęcę osobne wpisy. Podobnie zresztą Nepomucenowi, którego piw nazbierało się już bardzo dużo.